رستوران روباز طراحیشده در مجموعه سوارکاری رضی آباد حریری، نمونهای از ترکیب موفق معماری نئومدرن با رویکرد بومیگرایی است این گفتار به بررسی ابعاد مختلف طراحی، شامل فرم، مصالح، عملکرد و هماهنگی با محیط طبیعی میپردازد سبک معماری نوع سبک طراحی این رستوران در دسته سبک نئومدرن با تأکید بر عناصر سنتی محلی قرار دارد ویژگیها استفاده از فرمهای ساده و سقفهای شیبدار چندپوش که یادآور آلاچیقهای سنتی هستند همراه با فضای باز و بدون دیوار، نشاندهنده نوعی آزادسازی بصری و ارتباط با طبیعت است فرم و فضا سقف هرمی دوپله علاوه بر کارکرد زیباییشناسانه، تهویه طبیعی را نیز تسهیل میکند نشیمن گاه روباز ایجاد فضایی برای تعامل اجتماعی و لذتبردن از مناظر طبیعی اطراف هماهنگی با طبیعت فضای سبز بهکارگیری گیاهان حاشیهای و باکسهای سبز باعث تقویت حس آرامش و کاهش خشونت بصری شده است استخرقرارگیری استخر در مقابل رستوران باعث افزایش جذابیت بصری و تقویت حس خنکی در فضا شده است این ترکیب آب و غذا در طراحیهای مدرن رستورانی بسیار رایج است عملکرد فضا و کاربری این فضا به گونهای طراحی شده که افراد بتوانند پس از ورزش یا گردش در باشگاه سوارکاری، در محیطی آرام و باز، استراحت و صرف غذا داشته باشند طراحی باز باعث تهویه طبیعی و استفاده از نور روز بهصورت کامل میشود باز بودن فضا استفاده از ستونها بدون دیوارهای بسته، نشانهای از طراحی آزاد و تعامل با محیط طبیعی است که در طراحی معاصر رستورانهای روستایی یا فضاهای تفرجی رایج است استخر در جلوی رستوران قرار گرفته و فضایی تفریحی و بصری ایجاد کرده موقعیت استراتژیک کنار استخر و طراحی نیمهباز، تعادل خوبی بین آسایش و ارتباط با محیط طبیعی برقرار کرده است نقاط قوت طراحی ترکیب موفق معماری مدرن با المانهای بومی استفاده مناسب از طبیعت (نور، سبزینگی، آب) در افزایش کیفیت تجربه کاربر رعایت اصول ارگونومی و دسترسی (پرهیز از موانع بصری، کفسازی مناسب، نور طبیعی)پیش بینی سایهبانهای جانبی برای جلوگیری از نور شدید آفتاب در ساعات خاص طراحی رمپ یا دسترسی مناسب برای کاربران دارای نیازهای خاص استفاده از نورپردازی شبانه جهت ارتقای زیبایی و امنیت در ساعات غروب و شب این رستوران نمونهای قابل توجه از طراحی معمارانه هماهنگ با بستر طبیعی است که توانسته ضمن حفظ سادگی، جذابیت فضایی و هویت محلی، نیازهای عملکردی کاربران را نیز پاسخ دهد.